
Çocukken diş macunu tüplerine benzeyen alüminyum tüplerden şokella emerdik.
Doğrusu; tüpü sıkıp içindeki çikolotaya ulaşmak çok zevkli bir uğraştı..
Bir gramını bile ziyan etmemek için dibinden başlardık kıvırıp düzleştirmeye;
kapak kısmında kalanları ise bir iki dil darbesiyle mideye indirirdik..
Biz büyüyünce tüp şokellalar da değişiverdi. Alüminyumun verdiği özel lezzet gitmiş yerine plastiğin verdiği yavan bir tatla beraber; tüplerin yarısına da hava basılı verilmişti..
Boşuna dememişler; "biz büyüdük de kirlendi dünya" diye..
Moderatör tarafında düzenlendi: