agartan
Onursal Üye
- 28 Haz 2019
- 1,220
- 11,307
Pink Floyd The Wall (1982)
Yönetmen: Alan Parker
Senaryo: Roger Waters
Müzik: Roger Waters
Ülke: İngiltere
Tür: Animasyon, Dram, Fantastik
Süre: 95 dk
Vizyon Tarihi: 01 Kasım 1986 Türkiye (Pink Floyd Duvar)
Dil: İngilizce
Çekim Yeri: London, İngiltere, Birleşik Krallık
IMDb Rating: 8.1
"BAFTA" Ödülü: En İyi Ses
"BAFTA" Ödülü: En İyi Orijinal Şarkı "Another Brick in the Wall"
Sunum: 2,62 GB, 720p, orijinal dilde ve Türkçe altyazısı yanındadır.
Pink Floyd Duvar,1:
Pink Floyd Duvar,2:
Pink Floyd Duvar,3:
Pink Floyd: The Wall, İngiliz Rock müzik topluluğu Pink Floyd'un 1979 yılında yayınladığı aynı adlı albüme 1982 yılında Alan Parker tarafından çekilen,
animasyonları da olan, pek fazla diyalog olmayan, albümün müziklerinin Hey You ve The Show Must Go On dışında tamamının bulunduğu bir filmdir.
Efsanevi rock grubu Pink Floyd’un 1979’da yayınlanan çalışması The Wall, bir konsept albümdü. Şarkılar baştan sona anlatılmak istenen bir hikâyenin parçalarıydı.
Üç yıl sonra hayata geçirilen film ise albümün 90 dakikalık bir video klibi olarak düşünülebileceği gibi,
müzikal dediğimiz janra yepyeni bir soluk getiren hipnotik bir sinemasal deneyimdi esasında.
Hem anti-militarist bir film hem de sıkı bir sistem eleştirisiydi.
Usta İngiliz sinemacı Alan Parker’ın daha önce düşünülmemiş ve cesaret de edilememiş bir işe soyunduğu Pink Floyd: The Wall,
yönetmenin kendi sinemasının yanı sıra müzikal sinemanın da zirvesidir diyebiliriz.
Müzikal dediğimiz tür, modern sinemaya geçişle birlikte değişmeye, hızlıca evrilmeye başladı.
70’lerde gelen Tommy, The Rocky Horror Picture Show ve Jesus Christ Superstar gibi örnekler, müzikal anlatı ve
hikâyelemenin geldiği noktayı en iyi özetleyen filmlerdi.
Ne var ki, türün çehresini değiştiren ve kafalardaki müzikal film imajını yerle bir eden yapım şüphesiz ki Pink Floyd: The Wall’du.
Alan Parker, seyircisine daha önce görmediği bir müzikal film izletmek için yola çıkmış.
Bu amaç doğrultusunda yaptığı tercihlerin ilki animasyon kullanmak, animasyon sahneleri de filmin görsel bütünlüğünün bozmadan anlatısına yedirmekti.
Parker, animasyon sahneleri, The Wall’da bir sekans değil, filmin bütününe kısa veya uzun sahneler halinde yayarak yama gibi durmasını önlemiş.
Yönetmenin animasyonla diğer sahneler arasında hızlı geçişler yaparak,
bu sahnelerin dönemin seyircisi üzerinde yadırgatıcı bir etki bırakmasının da önüne geçtiğini söyleyebiliriz.
Animasyon yönetmeni Gerald Scarfe’ın ortaya koyduğu iş de 80’lerin animasyon çalışmaları içinde ışıl ışıl parlıyor zaten.
Parker’ın ikinci önemli tercihi ise hikâyesini zamansal olarak düz bir biçimde anlatmamasıdır.
Yönetmen animasyonda yaptığı gibi ana karakterinin geçmişiyle bugününü iç içe geçirerek kurguluyor hikâyesini. Yine ani geçişler yapıyor.
Bir müzikal film için oldukça riskli ve cesaret isteyen bir hikâyeleme biçimi deneyen Parker, filmin dinamik kurgusunun da yardımıyla başarıya ulaşmakta zorlanmıyor.
The Wall, müzikal sinema için bir milat olduğu gibi müzik sektörü için de önemli bir noktada durmakta.
Film, bugün video klip estetiği dediğimiz şeyin müsebbibidir belki de.
Video klipler, The Wall’dan sonra bir kimlik kazandı.
The Wall’un görsel yapısı ve sayısız kesmenin yapıldığı hızlı kurgusu video klip yönetmenleri için bakılacak ilk durak haline gelmesinin başlıca sebebidir.
Film, 2. Dünya Savaşı’nda ülkesi için savaşmaya giden babasını kaybeden bir çocuğun yaşadığı travmayı ve sistemin onu bir faşiste dönüştürmesini anlatıyor diyebiliriz.
Öncelikle travmatik çocukluk dönemine bir bakalım.
Another Brick in the Wall I parçası eşliğinde babasına kendisi geride ne bıraktığını soran çocuk ölümle ve hayatın en acı gerçekleriyle yüzleşiyor.
Çocukları babasız bırakmayın mesajıyla savaşların en fazla çocukları etkilediğini söylüyor film.
Çocuk, babasız kalmanın yarattığı boşluğu doldurmaya, bir baba figürü bulmaya çalışsa da başarılı olamıyor.
Çocuğun, oğlunu parka getiren bir adamın elini tutmaya çalıştığı sahne kelimelerle ifade edilemeyecek bir hüzün barındırıyor.
Pink adlı ana karakterimizin çocukluk dönemi bu sahne gibi bir hayli dramatik anlara gebe.
Savaştan geriye kalanları, savaşın belki de en acı yüzünü göstererek anlatıyor Alan Parker.
Çocuğun hayata bakışı tamamen değişecek ve çocukluğunu asla yaşayamayacak. Okul hayatı da buna çanak tutacak elbette.
Sevgisiz ve anlayışsız öğretmenlerin sistemin birer kölesi olduğunu dile getiren film, eğitim sistemini kıyasıya eleştiriyor.
Another Brick in the Wall II şarkısı çalarken sıraya dizilmiş öğrencilerin bir bir kıyma makinesine düşmesi ve hepsinin duvardaki bir tuğla olduğunun söylenmesiyle,
okullarda savaşlarda ülkeleri için ölecek askerlerin yetiştirildiği ve dolayısıyla da eğitimin anlamsızlığı vurgulanmaya çalışılıyor.
Çocuklar, eğitime ve düşünce kontrolüne ihtiyaçları olmadıklarını söylediklerinde ve biraz daha büyüyüp seslerini topluca yükselttiklerinde
hükümetin orantısız güç kullanımıyla karşılaşıyor. Çocukluk döneminden sonra gençlikleri de heba olacak.
Sıraya dizilen üniformalı öğrencilerin hepsinin yüzünün aynı olması, kimliksizleştirildiklerini imliyor.
Burada öğrencilerin ülkesi için savaşacak, gerekirse ölecek birer asker gibi düşünüldüğü çok açık.
Zaten öğretmenler de birer eğitimciden ziyade emri altındaki askere, patronun kim olduğunu göstermeye çalışan komutanlara benzetiliyor.
Annesine, “Hükümete güveneyim mi, beni cepheye sürerler mi?” gibi sorular sorarak, gelecek kaygısıyla büyüyen Pink’in,
sistemin hissizleştirdiği yetişkin bir birey olması hiç şaşırtıcı değil. Sabit ve anlamsız bakışlarla sürekli televizyon karşısında oturan, ilişkilerinde mutlu olamayan Pink,
insanları çıldırtan sistemin parçalarından sadece biri. Ana karakterimiz birçok kez televizyonunu parçalasa da, onu yine televizyon karşısında buluyoruz.
Bunun sebebi de çocukluğundan başlayarak dünya ile arasında duvar ören karakterimizin, sosyal yaşamdan tamamen kopmasıdır.
Duvarını örüyor ve içine kapanıyor. Ördüğü duvar onu amaçsız ve umutsuz bırakıyor. “Duvarda kimse var mı?” diye sorsa da bir çıkış yolu bulamıyor.
Bu amaçsızlık hali içinde, televizyon onu bir tür hayal âleminde yaşatıyor.
Bir rock yıldızı olup kitlelerin sevgisine mazhar olmasına karşın, babasız büyümenin yarattığı boşluğu bir türlü dolduramıyor.
Bir yetişkin olsa da sevgiyi annesinin şefkatli kollarında aramaya devam ediyor. İnandığı her şeyi, tüm değerlerini kaybeden Pink, içten içe çürümeye başlıyor.
Bu çürüme onu faşizme kadar götürüyor. Nazileri anımsatan faşist bir topluluk için şarkılar söyleyen, halka seslenen önemli bir figüre dönüşüyor.
Bayrağında çaprazlamasına iki çekiç bulunan faşist oluşum, Pink’in doğasındaki kötülüğü açığa vurmasına neden oluyor.
O masum çocuktan geriye hiçbir şey kalmıyor artık.
“Eğer elimde olsa kurşuna dizerdim sizi.” gibi sert söylemleri ve korkutucu görünümüyle kitleleri galeyana getiriyor ve peşinden sürüklüyor.
Sistemin kurbanı olan Pink’in ilginç dönüşüm hikâyesi, karakterin incelikle yazılmış olması ve Bob Geldorf’un oyunuyla seyirciyi etkilemeyi başarıyor.
Sonuç olarak, kaotik atmosferine rağmen adalete ışık tutarak umut dolu bir haykırışta bulunan The Wall, sistemin önce insanların yaşama sevincini yok ettiğini,
geriye bir şey kalmadığında ise saf kötülüğün bizi kolaylıkla ele geçirebileceğini söylüyor ve duvarlarımızı yıkmaya çağırıyor hepimizi.
Serdar DURDU 01/08/2016 Sinema yazarı
Şurada, bu yılın başlarında sunmuştum: http://www.cizgidiyari.com/forum/yabanci-filmler/140550-pink-floyd-wall-1982-a.html
Ancak, siteye film yüklediğim ortaya çıkınca, "dosya.co" bulut sitesinden yasaklanıp kovulmuştum.
Haliyle, erişim adresi de ulaşılmaz olmuş.
Bu eşsiz filmi yeniden sunmak farz olmuştu.
Aslında film değildir, konser değildir, video klip hiç değildir.
Sıklıkla kaynak olarak başvurduğum turkcealtyazi.org'da bir yorumcunun dediği gibi;
İzleyeceğiniz bu şey, film ötesi bir manifestodur.
Her film gibi, Duvar'da da hatalar vardır: Park sahnesindeki atlı karınca saat yönü tersinde dönerken,
bir sonraki sahnede saat yönünde dönmesi, (belki Alan Parker bir şey demek istemiştir) en çok göze çarpanıdır. (14. dakika sonu, 15. dakika başı)
Filmin sunduğum diğer filmlere göre yüksek hacimde olmasının sebebi (2,62 GB) audio codec olarak AC3, 5+1 (448 kb/s) kullanılmasıdır.
Keyifli seyirler,
sağlıklı, huzurlu ve mutlu günler dilerim.
*
EK:
Uzunca bir süre filmdeki parçaların listesini aradım.
Sonunda, kıyıda-köşede kalmış bir sunumda denk geldim.
Bu sunumda ses dosyası mp3 formatındaydı.
Ancak indirerek listeyi görebiliyordum; indirdim ve ek bilgi olarak sunuyorum:
Şarkı Listesi:
When the Tigers Broke Free.
The Little Boy that Santa Claus Forgot.
In the Flesh.
The Thin Ice.
Another Brick in the Wall (Part 1).
Goodbye Blue Sky.
The Happiest Days of Our Lives.
Another Brick in the Wall (Part 2).
Mother.
Empty Spaces.
What Shall We Do Now.
Young Lust.
One of My Turns.
Don't Leave Me Now.
Another Brick in the Wall (Part 3).
Goodbye Cruel World.
Is There Anybody Out There.
Nobody Home.
Vera.
Bring the Boys Back Home.
Comfortably Numb.
In the Flesh.
Run Like Hell.
Waiting for the Worms.
5:11 AM (The Moment of Clarity).
Stop.
The Trial.
Outside the Wall.
*
Yönetmen: Alan Parker
Senaryo: Roger Waters
Müzik: Roger Waters
Ülke: İngiltere
Tür: Animasyon, Dram, Fantastik
Süre: 95 dk
Vizyon Tarihi: 01 Kasım 1986 Türkiye (Pink Floyd Duvar)
Dil: İngilizce
Çekim Yeri: London, İngiltere, Birleşik Krallık
IMDb Rating: 8.1
"BAFTA" Ödülü: En İyi Ses
"BAFTA" Ödülü: En İyi Orijinal Şarkı "Another Brick in the Wall"
Sunum: 2,62 GB, 720p, orijinal dilde ve Türkçe altyazısı yanındadır.
Pink Floyd Duvar,1:
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Pink Floyd Duvar,2:
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Pink Floyd Duvar,3:
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Pink Floyd: The Wall, İngiliz Rock müzik topluluğu Pink Floyd'un 1979 yılında yayınladığı aynı adlı albüme 1982 yılında Alan Parker tarafından çekilen,
animasyonları da olan, pek fazla diyalog olmayan, albümün müziklerinin Hey You ve The Show Must Go On dışında tamamının bulunduğu bir filmdir.
Efsanevi rock grubu Pink Floyd’un 1979’da yayınlanan çalışması The Wall, bir konsept albümdü. Şarkılar baştan sona anlatılmak istenen bir hikâyenin parçalarıydı.
Üç yıl sonra hayata geçirilen film ise albümün 90 dakikalık bir video klibi olarak düşünülebileceği gibi,
müzikal dediğimiz janra yepyeni bir soluk getiren hipnotik bir sinemasal deneyimdi esasında.
Hem anti-militarist bir film hem de sıkı bir sistem eleştirisiydi.
Usta İngiliz sinemacı Alan Parker’ın daha önce düşünülmemiş ve cesaret de edilememiş bir işe soyunduğu Pink Floyd: The Wall,
yönetmenin kendi sinemasının yanı sıra müzikal sinemanın da zirvesidir diyebiliriz.
Müzikal dediğimiz tür, modern sinemaya geçişle birlikte değişmeye, hızlıca evrilmeye başladı.
70’lerde gelen Tommy, The Rocky Horror Picture Show ve Jesus Christ Superstar gibi örnekler, müzikal anlatı ve
hikâyelemenin geldiği noktayı en iyi özetleyen filmlerdi.
Ne var ki, türün çehresini değiştiren ve kafalardaki müzikal film imajını yerle bir eden yapım şüphesiz ki Pink Floyd: The Wall’du.
Alan Parker, seyircisine daha önce görmediği bir müzikal film izletmek için yola çıkmış.
Bu amaç doğrultusunda yaptığı tercihlerin ilki animasyon kullanmak, animasyon sahneleri de filmin görsel bütünlüğünün bozmadan anlatısına yedirmekti.
Parker, animasyon sahneleri, The Wall’da bir sekans değil, filmin bütününe kısa veya uzun sahneler halinde yayarak yama gibi durmasını önlemiş.
Yönetmenin animasyonla diğer sahneler arasında hızlı geçişler yaparak,
bu sahnelerin dönemin seyircisi üzerinde yadırgatıcı bir etki bırakmasının da önüne geçtiğini söyleyebiliriz.
Animasyon yönetmeni Gerald Scarfe’ın ortaya koyduğu iş de 80’lerin animasyon çalışmaları içinde ışıl ışıl parlıyor zaten.
Parker’ın ikinci önemli tercihi ise hikâyesini zamansal olarak düz bir biçimde anlatmamasıdır.
Yönetmen animasyonda yaptığı gibi ana karakterinin geçmişiyle bugününü iç içe geçirerek kurguluyor hikâyesini. Yine ani geçişler yapıyor.
Bir müzikal film için oldukça riskli ve cesaret isteyen bir hikâyeleme biçimi deneyen Parker, filmin dinamik kurgusunun da yardımıyla başarıya ulaşmakta zorlanmıyor.
The Wall, müzikal sinema için bir milat olduğu gibi müzik sektörü için de önemli bir noktada durmakta.
Film, bugün video klip estetiği dediğimiz şeyin müsebbibidir belki de.
Video klipler, The Wall’dan sonra bir kimlik kazandı.
The Wall’un görsel yapısı ve sayısız kesmenin yapıldığı hızlı kurgusu video klip yönetmenleri için bakılacak ilk durak haline gelmesinin başlıca sebebidir.
Film, 2. Dünya Savaşı’nda ülkesi için savaşmaya giden babasını kaybeden bir çocuğun yaşadığı travmayı ve sistemin onu bir faşiste dönüştürmesini anlatıyor diyebiliriz.
Öncelikle travmatik çocukluk dönemine bir bakalım.
Another Brick in the Wall I parçası eşliğinde babasına kendisi geride ne bıraktığını soran çocuk ölümle ve hayatın en acı gerçekleriyle yüzleşiyor.
Çocukları babasız bırakmayın mesajıyla savaşların en fazla çocukları etkilediğini söylüyor film.
Çocuk, babasız kalmanın yarattığı boşluğu doldurmaya, bir baba figürü bulmaya çalışsa da başarılı olamıyor.
Çocuğun, oğlunu parka getiren bir adamın elini tutmaya çalıştığı sahne kelimelerle ifade edilemeyecek bir hüzün barındırıyor.
Pink adlı ana karakterimizin çocukluk dönemi bu sahne gibi bir hayli dramatik anlara gebe.
Savaştan geriye kalanları, savaşın belki de en acı yüzünü göstererek anlatıyor Alan Parker.
Çocuğun hayata bakışı tamamen değişecek ve çocukluğunu asla yaşayamayacak. Okul hayatı da buna çanak tutacak elbette.
Sevgisiz ve anlayışsız öğretmenlerin sistemin birer kölesi olduğunu dile getiren film, eğitim sistemini kıyasıya eleştiriyor.
Another Brick in the Wall II şarkısı çalarken sıraya dizilmiş öğrencilerin bir bir kıyma makinesine düşmesi ve hepsinin duvardaki bir tuğla olduğunun söylenmesiyle,
okullarda savaşlarda ülkeleri için ölecek askerlerin yetiştirildiği ve dolayısıyla da eğitimin anlamsızlığı vurgulanmaya çalışılıyor.
Çocuklar, eğitime ve düşünce kontrolüne ihtiyaçları olmadıklarını söylediklerinde ve biraz daha büyüyüp seslerini topluca yükselttiklerinde
hükümetin orantısız güç kullanımıyla karşılaşıyor. Çocukluk döneminden sonra gençlikleri de heba olacak.
Sıraya dizilen üniformalı öğrencilerin hepsinin yüzünün aynı olması, kimliksizleştirildiklerini imliyor.
Burada öğrencilerin ülkesi için savaşacak, gerekirse ölecek birer asker gibi düşünüldüğü çok açık.
Zaten öğretmenler de birer eğitimciden ziyade emri altındaki askere, patronun kim olduğunu göstermeye çalışan komutanlara benzetiliyor.
Annesine, “Hükümete güveneyim mi, beni cepheye sürerler mi?” gibi sorular sorarak, gelecek kaygısıyla büyüyen Pink’in,
sistemin hissizleştirdiği yetişkin bir birey olması hiç şaşırtıcı değil. Sabit ve anlamsız bakışlarla sürekli televizyon karşısında oturan, ilişkilerinde mutlu olamayan Pink,
insanları çıldırtan sistemin parçalarından sadece biri. Ana karakterimiz birçok kez televizyonunu parçalasa da, onu yine televizyon karşısında buluyoruz.
Bunun sebebi de çocukluğundan başlayarak dünya ile arasında duvar ören karakterimizin, sosyal yaşamdan tamamen kopmasıdır.
Duvarını örüyor ve içine kapanıyor. Ördüğü duvar onu amaçsız ve umutsuz bırakıyor. “Duvarda kimse var mı?” diye sorsa da bir çıkış yolu bulamıyor.
Bu amaçsızlık hali içinde, televizyon onu bir tür hayal âleminde yaşatıyor.
Bir rock yıldızı olup kitlelerin sevgisine mazhar olmasına karşın, babasız büyümenin yarattığı boşluğu bir türlü dolduramıyor.
Bir yetişkin olsa da sevgiyi annesinin şefkatli kollarında aramaya devam ediyor. İnandığı her şeyi, tüm değerlerini kaybeden Pink, içten içe çürümeye başlıyor.
Bu çürüme onu faşizme kadar götürüyor. Nazileri anımsatan faşist bir topluluk için şarkılar söyleyen, halka seslenen önemli bir figüre dönüşüyor.
Bayrağında çaprazlamasına iki çekiç bulunan faşist oluşum, Pink’in doğasındaki kötülüğü açığa vurmasına neden oluyor.
O masum çocuktan geriye hiçbir şey kalmıyor artık.
“Eğer elimde olsa kurşuna dizerdim sizi.” gibi sert söylemleri ve korkutucu görünümüyle kitleleri galeyana getiriyor ve peşinden sürüklüyor.
Sistemin kurbanı olan Pink’in ilginç dönüşüm hikâyesi, karakterin incelikle yazılmış olması ve Bob Geldorf’un oyunuyla seyirciyi etkilemeyi başarıyor.
Sonuç olarak, kaotik atmosferine rağmen adalete ışık tutarak umut dolu bir haykırışta bulunan The Wall, sistemin önce insanların yaşama sevincini yok ettiğini,
geriye bir şey kalmadığında ise saf kötülüğün bizi kolaylıkla ele geçirebileceğini söylüyor ve duvarlarımızı yıkmaya çağırıyor hepimizi.
Serdar DURDU 01/08/2016 Sinema yazarı
Şurada, bu yılın başlarında sunmuştum: http://www.cizgidiyari.com/forum/yabanci-filmler/140550-pink-floyd-wall-1982-a.html
Ancak, siteye film yüklediğim ortaya çıkınca, "dosya.co" bulut sitesinden yasaklanıp kovulmuştum.
Haliyle, erişim adresi de ulaşılmaz olmuş.
Bu eşsiz filmi yeniden sunmak farz olmuştu.
Aslında film değildir, konser değildir, video klip hiç değildir.
Sıklıkla kaynak olarak başvurduğum turkcealtyazi.org'da bir yorumcunun dediği gibi;
İzleyeceğiniz bu şey, film ötesi bir manifestodur.
Her film gibi, Duvar'da da hatalar vardır: Park sahnesindeki atlı karınca saat yönü tersinde dönerken,
bir sonraki sahnede saat yönünde dönmesi, (belki Alan Parker bir şey demek istemiştir) en çok göze çarpanıdır. (14. dakika sonu, 15. dakika başı)
Filmin sunduğum diğer filmlere göre yüksek hacimde olmasının sebebi (2,62 GB) audio codec olarak AC3, 5+1 (448 kb/s) kullanılmasıdır.
Keyifli seyirler,
sağlıklı, huzurlu ve mutlu günler dilerim.
*
EK:
Uzunca bir süre filmdeki parçaların listesini aradım.
Sonunda, kıyıda-köşede kalmış bir sunumda denk geldim.
Bu sunumda ses dosyası mp3 formatındaydı.
Ancak indirerek listeyi görebiliyordum; indirdim ve ek bilgi olarak sunuyorum:
Şarkı Listesi:
When the Tigers Broke Free.
The Little Boy that Santa Claus Forgot.
In the Flesh.
The Thin Ice.
Another Brick in the Wall (Part 1).
Goodbye Blue Sky.
The Happiest Days of Our Lives.
Another Brick in the Wall (Part 2).
Mother.
Empty Spaces.
What Shall We Do Now.
Young Lust.
One of My Turns.
Don't Leave Me Now.
Another Brick in the Wall (Part 3).
Goodbye Cruel World.
Is There Anybody Out There.
Nobody Home.
Vera.
Bring the Boys Back Home.
Comfortably Numb.
In the Flesh.
Run Like Hell.
Waiting for the Worms.
5:11 AM (The Moment of Clarity).
Stop.
The Trial.
Outside the Wall.
*
Son düzenleme: