scanfan
Yönetici
- 25 Eyl 2013
- 7,210
- 75,910
Ölümcül Tatiller (Çeviri & Balonlama)
Vacanze Fatali (İtalyanca)
Vacances fatales (Fransızca)
Deadly Vacations (İngilizce)
Çıkış Yılı: 1989 (İt); 1991 (Fr)
Senaryo/Resimleyen/Renklendirme: Vittorio Giardino
Çeviri & Balonlama: scanfan
Yayıncı: Editori Del Grifo (İt); Casterman (Fr)
102 sayfa, 127 MB, 1300 px, 300 dpi, CBR
Fontlar: Compacta (kapak); CCWildWords (balonlar); Arial (önsöz)
Vacanze Fatali (İtalyanca)
Vacances fatales (Fransızca)
Deadly Vacations (İngilizce)
Çıkış Yılı: 1989 (İt); 1991 (Fr)
Senaryo/Resimleyen/Renklendirme: Vittorio Giardino
Çeviri & Balonlama: scanfan
Yayıncı: Editori Del Grifo (İt); Casterman (Fr)
102 sayfa, 127 MB, 1300 px, 300 dpi, CBR
Fontlar: Compacta (kapak); CCWildWords (balonlar); Arial (önsöz)
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
(MediaFire)
1989'da albüm haline getirilmeden önce ilk altı hikaye İtalya'da bazı dergi ve gazetelerde yayımlanmış.(Bunları hikaye başlıklarının altında belirttim). Albüm derlenirken iki uzunca hikaye daha eklenmiş. Çeviri İngilizce versiyonundan yapıldı, bu versiyon resmi değil Fransızcasından "scanlation" yapılmıştı. Biraz özensiz bir düzenlemesi vardı, bol miktarda harf düşmeleri, birtakım imla hatalarına rağmen, yine de fena bir İngilizce çeviri değildi (102 sayfa). İtalyancasında ise sadece ilk altı hikaye yer alıyordu (67 sayfa). 1986'dan itibaren çeşitli dergilerde yayımlanan, yalan, aldatma ve erotizme dayalı kısa öyküler 1991'de Casterman tarafından derlenmerek "Ölümcül Tatiller" adıyla albüm haline getirildi. Bu Giardino'nun nispeten daha az bilinen bir eseri. Ben de çevirmek için onu seçtim.
1946 doğumlu İtalyan çizer Vittorio Giardino'yu Çizgi Diyarı dostları yakından tanırlar. Onun en ünlü eseri "Max Fridman" serisinin bazı albümleri ve yanı sıra "Little Ego" forumumuzda mevcut. "Temiz Çizgi" ekolünün temsilcilerinden biri olan Giardino aslında bir elektronik mühendisi. 31 yaşındayken çizgi roman ve illüstrasyon işlerine başladı. 1979'da Dedektif "Sam Pezzo"yu yarattı. 1982'de ise uluslararası üne kavuştuğu "Max Fridman"ı çizdi. Bu 2. Dünya Savaşı yıllarında geçen bir casusluk öyküsüydü. Bizde sadece 1990'larda Güneş gazetesinin verdiği eklerle Türk okuyucuyla tanıştı (renkli, küçük boy). Oysa Max Fridman maceraları 18 ülkede yayımlanmıştı. 1984'te ise erotik çizgi roman "Little Ego"yu yarattı. Bu "Little Nemo"nun erotik bir versiyonuydu.Giardino, bir hikaye anlatıcısı olarak nitelikleri ve ilham veren tarzı sayesinde kendisini İtalya'nın en büyükleri arasında yazdırmıştır.
Bu Akdenizli çizerin dikkatimi çeken özelliklerinden biri de güneş altında insan tenleri üzerine düşen gölgelerin oluşturduğu ton farklarını çok güzel betimlemesi oldu. Belki başka çizerlerin elinde daha kaba/sıradan durabilecek bu özellik Giardino'nun elinde çok çarpıcı bir şekle bürünmüş. Bu kareler beni de çizgi romanda geçen mekanlara benzer şekilde Akdeniz iklimini yaşayan güneşli ülkemizin muhtelif yerlerinde geçen çocukluğuma götürdü. Sadece deniz kıyılarındaki güneşliklerin ve ağaçların değil, bağlar ve bahçelerdeki ağaç yapraklarının insan suretlerinde ve bedenlerinde oluşturduğu gölgeler de hep dikkatimi çekerdi, özellikle çektiğim fotoğraflarda. Bu siyah veyaz fotoğrafların (renkli fotoğraf pek yaygın değildi o zamanlar) negatiflerinin lokal/ilkel fotoğrafçıların eskimiş ucuz banyo sıvılarının marifetiyle kartlar üzerinde istediğim sonuçları alamamam nedeniyle (dolgu flaş da çok sonraları öğreneceğim bir hileydi, zaten flaşım da yoktu çocukken) bu gölgeli pozlardan başlarda hep nefret ettim (yüzlerimiz hiç belli olmuyor derdi fotoğrafta yer alan büyüklerim). Çok ileride kendi fotoğraflarımı basmaya başlayınca kullanmaya başladığım daha fiyatlı Kodak negatifler ve İlford kartlar ve kaliteli Dektol banyolarla, ısı ve konsantrasyon ayarlarıyla, kimyasalların oksitlenmesini önleyici araç gereçlerle ve agrandizör hileleriyle (dodging/burning) bunların üzerinde oynama imkanına kavuşmuş ve dinamik aralığı daha geniş, daha tatminkar sonuçlar almaya başlamıştım (Fotoğraf sanatçısı Ansel Adams'ın ta 1940'larda geliştirdiği "Zone Sistemi" sağda solda, dergilerde anlatılıyordu, ama pek bir şey anlamamıştım o zamanlar)
İyi okumalar,
Saygılarımla.
1946 doğumlu İtalyan çizer Vittorio Giardino'yu Çizgi Diyarı dostları yakından tanırlar. Onun en ünlü eseri "Max Fridman" serisinin bazı albümleri ve yanı sıra "Little Ego" forumumuzda mevcut. "Temiz Çizgi" ekolünün temsilcilerinden biri olan Giardino aslında bir elektronik mühendisi. 31 yaşındayken çizgi roman ve illüstrasyon işlerine başladı. 1979'da Dedektif "Sam Pezzo"yu yarattı. 1982'de ise uluslararası üne kavuştuğu "Max Fridman"ı çizdi. Bu 2. Dünya Savaşı yıllarında geçen bir casusluk öyküsüydü. Bizde sadece 1990'larda Güneş gazetesinin verdiği eklerle Türk okuyucuyla tanıştı (renkli, küçük boy). Oysa Max Fridman maceraları 18 ülkede yayımlanmıştı. 1984'te ise erotik çizgi roman "Little Ego"yu yarattı. Bu "Little Nemo"nun erotik bir versiyonuydu.Giardino, bir hikaye anlatıcısı olarak nitelikleri ve ilham veren tarzı sayesinde kendisini İtalya'nın en büyükleri arasında yazdırmıştır.
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
Bu Akdenizli çizerin dikkatimi çeken özelliklerinden biri de güneş altında insan tenleri üzerine düşen gölgelerin oluşturduğu ton farklarını çok güzel betimlemesi oldu. Belki başka çizerlerin elinde daha kaba/sıradan durabilecek bu özellik Giardino'nun elinde çok çarpıcı bir şekle bürünmüş. Bu kareler beni de çizgi romanda geçen mekanlara benzer şekilde Akdeniz iklimini yaşayan güneşli ülkemizin muhtelif yerlerinde geçen çocukluğuma götürdü. Sadece deniz kıyılarındaki güneşliklerin ve ağaçların değil, bağlar ve bahçelerdeki ağaç yapraklarının insan suretlerinde ve bedenlerinde oluşturduğu gölgeler de hep dikkatimi çekerdi, özellikle çektiğim fotoğraflarda. Bu siyah veyaz fotoğrafların (renkli fotoğraf pek yaygın değildi o zamanlar) negatiflerinin lokal/ilkel fotoğrafçıların eskimiş ucuz banyo sıvılarının marifetiyle kartlar üzerinde istediğim sonuçları alamamam nedeniyle (dolgu flaş da çok sonraları öğreneceğim bir hileydi, zaten flaşım da yoktu çocukken) bu gölgeli pozlardan başlarda hep nefret ettim (yüzlerimiz hiç belli olmuyor derdi fotoğrafta yer alan büyüklerim). Çok ileride kendi fotoğraflarımı basmaya başlayınca kullanmaya başladığım daha fiyatlı Kodak negatifler ve İlford kartlar ve kaliteli Dektol banyolarla, ısı ve konsantrasyon ayarlarıyla, kimyasalların oksitlenmesini önleyici araç gereçlerle ve agrandizör hileleriyle (dodging/burning) bunların üzerinde oynama imkanına kavuşmuş ve dinamik aralığı daha geniş, daha tatminkar sonuçlar almaya başlamıştım (Fotoğraf sanatçısı Ansel Adams'ın ta 1940'larda geliştirdiği "Zone Sistemi" sağda solda, dergilerde anlatılıyordu, ama pek bir şey anlamamıştım o zamanlar)
İyi okumalar,
Saygılarımla.
